Overgave, toewijding of hoe we passie ook willen noemen…is iets waarvan ik gisteren heb mogen zien hoe zich dat kan uiten.
Een groepje oer-kinderen, zo noem ik ze even omdat het woord oer iets sterks heeft, liet mij een mooi staaltje passie zien!
Niet alleen mijn ogen maar ook mijn oren én zelfs elke vezel in mijn lichaam heeft ervaren wat passie is, ik hoefde zelfs niks te doen…ik mocht staan, kijken én ervaren!
Waar halen deze kinderen die kracht vandaag? Waar halen ze de moed, opoffering, gedrevenheid én hun lieve lach vandaan?
Ik werd er stil van. Stond erbij en keek ernaar….alsof 2 beren broodjes smeren….VOL VERBAZING!
Het is toch raar dat sommige mensen wél die passie kunnen hebben, wél die gedrevenheid hebben, wél die doorzetting hebben, wél die lieve lach altijd boven kunnen halen, wél happy kunnen zijn met niks….en anderen….
Zitten op straat, eten op straat, liggen op straat, slapen op straat én sterven op straat! Zonder enige uitspatting..
Ik vind dat moeilijk!
Heel moeilijk te begrijpen hoe het kan dat mensen al hun passie, gedrevenheid, motivatie om er wat leuks van te maken zijn kwijtgeraakt en alleen maar wachten…wachten op iets waarvan ze zelf niet weten wat het is. Het enige wat ze willen is eten en drinken en wachten…wachten op iets wat met zekerheid nooit komt “aanwaaien”…
Er komt geen tot nauwelijks actie of enige beweging in die mensen én toch zijn er duizenden en duizenden hulp-ver-leners waarvan weliswaar de meeste tegen betaling, al hun passie en gedrevenheid gebruiken om deze mensen te helpen, te helpen inzien dat het beter is dat ze opstaan, gaan lopen, zich verzorgen, ze proberen terug in de gemeenschap te krijgen, ze naar “huis” proberen te krijgen, ze naar hun familie te laten gaan of ze gewoon proberen om een “thuis” aan te bieden in de vorm van een opvang-te-huis of zoals dat hier heet: night-shelter.
Fascinerend!
We zijn bereid om elkaar te helpen…dat is waar de mensheid om draait….kost wat kost….diep in ons hart willen we niet zien dat een ander zoveel pijn lijd….ook in noodsituaties worden miljoenen uitgegeven aan zoekacties, miljoenen aan rampen voor wederopbouw, miljoenen worden er uitgegeven aan cases waarvan we met z’n allen denken: moet dat nou?
En toch….sterven er nog steeds honderden mensen op straat…..alleen, moederziel alleen, zonder begeleiding, zonder verzorging, zonder….iets!
Moeilijk! Ik vind het moeilijk én ik heb afgelopen week hier al hele rationele dingen beleefd ( contracten, afspraken, business…etc..) maar er is nog meer gebeurd de afgelopen dagen, veel meer! De mensen die op mijn pad komen…zelfs aan de andere kant van de wereld, tonen mij mijn weg én ik probeer te luisteren, te zien én te kijken om dan vol passie actie te nemen.
Het is geen toeval….het is mijn weg!
En zo heeft iedereen….zijn eigen weg!
Wat een cadeau!
Geen coach sessie of een 4 uur durende workshop…geen gemaakte film of sjieke powerpoint presentatie…nee, gewoon je aandacht richten op wat er om je heen gebeurd en je krijgt het cadeau.
De levenslessen liggen op straat voor je voeten…het enige wat je moet doen is kijken, aandachtig kijken én je ziet en weet wat je moet doen, welke actie je moet nemen…net zoals het bovenhalen van je fototoestel om “iets” leuks vast te leggen…
Maak een “les-foto of les-film” en bekijk hem aandachtig!
Wat gebeurd er en waarom én vooral: dit is voor mij! Want ik ben het die dit nu ziet, het is dit wat nu mijn aandacht trekt…dit is voor mij bedoeld, ik krijg het cadeau én hoef het alleen maar te zien, op te nemen en om te zetten in actie.
Naast al dit zwaar gedoe, had ik gisteren ook hele luchtige, leuke dingen te doen : Lekker koffie drinken, ontbijten én bijkletsen met oud- collega en inmiddels échte Kaapstadter Jeroen, foto’s maken, filmpjes opnemen – en daarvoor moet ik nog heel véél oefenen want dat is iets wat ver buiten mijn comfortzone ligt en dan bedoel ik niet zozeer het verhaal van daklozen erbij maar vooral hoe ik me stil hou voor die camera…Ik heb een poosje gewandeld op het strand van Camps Bay in de hoop dat ik Celebrities kon spotten of dol-fijnen (bijna hetzelfde!) of homeless people én uiteindelijk heb ik op Signal Hill de zon zien zakken in de zee onder het genot van een halve pizza die ik als doggiebag meekreeg bij de lunch.
Om half tien kwam ik moe maar happy terug aan in mijn kleine werk/woon/douch/slaapkamer en realiseerde ik dat ik tenminste, hoe klein en eenvoudig ook, een veilig onderkomen heb. God dank!
Na 12 uur op de been te zijn…besloot mijn, gevallen trap-scheenbeen om dik te worden…even kijken hoe het vandaag gaat want anders denk ik, dat ik toch een medicijnman moet opzoeken om de ontsteking tegen te gaan want volgende week kan ik niks missen er staan erg leuke dingen op de agenda!
En als het doorgaat…heb ik een afspraak kunnen regelen waarvan héél véél meisjes alleen maar “dromen”!
En het is vast niet wat je denkt!
Geniet ook even mee van het filmpje ( via FB) én als je dan toch alle remmen losgooit, doe het dan met passie want het is niet de kwaliteit maar de intensiteit die telt!
Een hele fijne zaterdag!
Liefs,
Gemma
ps: het filmen gaat ook nog niet zo heel goed...ik beweeg ook daar nog alle kanten op, zonder maar ook mét camera...blijkbaar ben ik nog niet stadvastig genoeg...en dat klopt ook nog! Ik moet me nog meer vasthouden aan wat ik wil én me niet laten leiden door de omstandigheden! FOCUS! Sjakka!
