Iedereen kent wel zo’n vrouw…een vrouw met “ballen” aan haar lijf, een vrouw die zoveel eigen empowerment heeft dat niets of niemand haar kan stoppen…
Sinds deze week noem ik zo’n vrouw een WO-WO!
Fiona stuurde me van de week, als antwoord op mijn tekst message, een appje met de volgende tekst:
“Gemma, you are a wonderwomen!”
Fiona is so sweet!
Vanaf dat moment wist ik dat ik het woord zou gebruiken voor alle vrouwen die “buitengewone” ideeën, krachten, prestaties, energieën of what ever ook hebben….
Vandaag wil ik dit delen:
Het keukenhulpje van het guesthouse waarin ik nu woon, komt alleen in de ochtend werken. Ze vertrekt om 05.15 te voet om dan om 06.00 op haar werk te aan te komen. Dan begint haar betaalde job. Ze werkt tot 12 of soms tot 13 uur en een uitzondering op de regel is tot 13.30…maar alleen als het hééél erg druk is, zegt ze.
Gisterenochtend na het ontbijt, hadden we even een “onderonsje” aan het zwembad. Ik liet haar het filmpje zien waarover ik haar verteld had de dag ervoor en maakte van de gelegenheid gebruik om haar wat vragen te stellen.
Ze is 40, heeft 1 zoon van 17 en toen ze 20 was is haar moeder gestorven. Haar enige en jongere zusje is gestorven als dakloze op de straat. Zij kon met haar bescheiden inkomen en zonder eigen woonplaats niet voor haar zusje zorgen…ze wil, kost wat kost ,dat haar zoon naar school gaat.
Ze moest keuzes maken.
Ik zag de emotie in haar ogen én om haar mond, ze had moeite om niet te huilen en toen ik vroeg of het ging zei ze: …I must be strong!
Ze woont bij een gezin in…die hebben haar 2 kamers gegeven voor haar en haar zoon en ze hebben een kleine badkamer. Ze mogen gebruik maken van de gemeenschappelijke keuken. Ze doet daar ook het huishouden! ( in de middag!)
Met haar inkomsten uit het guesthouse kan ze net rondkomen om de school te betalen, kledij te kopen en de hoognodige persoonlijke boodschappen. Ze onderhoud het huis waar ze woont in ruil voor onderdak.
Maar niet meer voor lang want het gezin gaat 1 maart verhuizen en dan moet ze zien dat ze ander werk heeft voor die middaguren zodat ze alleen kan gaan wonen met haar zoon. Ze heeft een droom…een droom om een eigen flatje te huren, hier vlakbij. Ze droomt ervan om geen drie kwartier meer te hoeven lopen voordat ze thuis is!
Toen kwam het gesprek pas echt goed op gang…ze was bezorgt om mijn scheenbeen, dik en gezwollen, warm en blauw…het lijkt op een ontsteking, zegt ze. Voordat ik iets kon zeggen, ratelde ze, bijna zonder adem te halen maar door hoeveel pijn zo’n scheenbeen kan doen en wat ik het beste doe om ervoor te zorgen dat het zo snel mogelijk heelt.
Plots schoof ze haar lange mouwen omhoog en liet me aan weerskanten van haar ellebogen wonden zien waarvan ik direct wist: dit is nog niet lang geleden gehecht. Ik keek haar aan en vroeg: wat is er gebeurd?
Weer zag ik de emotie opkomen…ze verbeet zich en zei:
Drie weken geleden ben ik beroofd op weg naar huis, ik was klaar met werken en iets meer dan halfweg werd ik door 2 jongens tegen gehouden, ze sloegen me, duwden me tegen de grond en namen alles mee wat ik bij had.
Een week heb ik moeten liggen…dus ik weet hoe zeer het doet, zei ze.
Mijn benen deden ook zeer van de trappen die ze me gaven.
Mevrouw, rust vandaag maar goed uit!
Ik slikte…keek haar aan, knikte en was sprakeloos.
Op een deftige manier groette ze me en wenste me een fijne dag…ze moest verder werken.
Jezus mina, (slik..slik)….als je dit bij ons meemaakt krijg je psychische begeleiding, blijf je een paar weken thuis en heb je een hoop vrienden en familie die om je heen die om je geven, die je steunen, die je kunt bellen…
Zij was opgestaan en omdat ze zo bloedde is er een auto gestopt en heeft haar bij het hospitaal afgezet. Daarna is de man van het gezin waar ze woont, haar op komen halen en hebben ze goed voor haar gezorgd die week.
Vandaag vertelde ze me het alsof het geschiedenis was. Ze moest door, door voor haar zoon, door voor haar droom want, zo zegt ze: als ik dat niet doe, heb ik geen werk meer en geen geld en dan komen wij ook op de straat, net zoals mijn zusje!
Ze hield heel veel van haar zusje én toen vorig jaar haar vader ook nog kwam te overlijden( leefde ook op de straat) wist ze dat ze moest vechten, vechten om te overleven…als een leeuw voor haar jong! Ze wil niet sterven op de straat.
Iedere ochtend vraagt ze hoe het gaat met mijn werk. Ik had haar de eerste ochtend al verteld dat ik niet echt een toerist ben, dat ik ook kom werken en in de toekomst, waarschijnlijk wel regelmatig in het guesthouse zal verblijven, tenminste als het meevalt.
(dat zei ik nog op dag 1….nu schaam ik me daarvoor!)
Ze vind het geweldig dat ik van de andere kant van de aarde kom…maar ze vind het zo mooi dat ik met een project bezig ben voor daklozen dat ze zegt: jij moet zo succesvol worden….! Doe het voor mijn zusje! God bless you.
Met veel respect maar zij is pas een WO-WO!
Wow!
Gisteren heb ik, liggend bij het zwembad, gewerkt. Laptop op schoot en een heerlijk koffietje naast me, gebracht door het liefste keukenhulpje ter wereld.
Ik heb een filmpje opgenomen en na 10x opnieuw begonnen te zijn, ben ik er nu wel tevreden mee. Het is 17 minuten Gemma’s story geworden. Het is erg jammer want ik kan het niet uploaden hier. Een gewoon filmpje van een minuut of 2 duurt al 27 minuten…dus kijken of ik het anders kan doen of wachten tot ik thuis ben.
Verder ben ik even gaan lunchen buiten de deur, naar de apotheek geweest want dat been is echt aan t ontsteken én een afspraak gemaakt bij de kapper voor vandaag. Ja, zo meteen ga ik mijn 50 tinten grijs even laten wegwerken, op zijn Afrikaans. Alles kan hier…zelfs gewoon op zondag. Geen probleem.
Ik ben ook nog op het strand van Sunny beach gaan kijken want met de hevige wind zijn het daar top-moments voor Kite surfers. En wauw…wat machtig om in t echt te zien..golven van 2 meter hoog en die kite-surfers vliegen me toch de lucht in, prachtig!
Het was bloedheet. En zelfs door de wind heen voelde ik dat ik aan t verbranden was, gewoon van een halfuurtje in de duinen te staan kijken.
En ja hoor…mijn neus, voeten en schouders zijn veranderd van een gewoon egale huid naar een rood, strak en brandend velletje. De pot crème slinkt…en ik geniet! Geniet met volle teugen van mijn droom …zo wil ik in de toekomst zeker wel een derde van al mijn weekenden doorkomen, flitste het door mijn hoofd.
Vanmiddag wil ik een paar uurtjes gaan shoppen in V.A Waterfront, the place to be…en daarna heb ik afgesproken met Fiona om ons te gaan voorbereiden op onze uitstap naar Paarl én uit te stippelen en te plannen wat we allemaal willen doen ook dinsdag en woensdag als we extern zijn. Leuk!
Voor jullie een hele fijne “ZON-dag” gewenst en geniet,
neem de tijd om te dromen…te dagdromen…
en wie weet….
Tot morgen,
Liefs,
Gemma