DARE TO BE DIFFERENT!

“ DARE TO BE DIFFERENT “ dat kunnen ze hier zeker!

Vanuit de armoede zijn mensen hier vele malen creatiever dan wij, ze durven anders zijn dan de anderen, bereiden hun brein uit door het uitproberen van de gekste dingen…nemen risico’s om zo de kans te vergroten op succes of op geluk!

Tijdens het Zuid-Afrikaanse carnaval steken ze “uiterlijk” nog een tandje bij, dan gaan ze écht helemaal los en zijn ook letterlijk “different”.

Het was mijn geluksdag gisteren! Terwijl ik dacht een rustige zaterdag te hebben omdat er alleen maar een wandeling door de tuin van de premier was gepland…werd mijn dag helemaal gevuld met verrassingen!

Om 10 uur zou ik Fiona oppikken op de hoek van haar straat!

Nope! Er was géén doorkomen aan, drie dubbeldik, stilstaand, toeterend, lachend, roepend en overstekend verkeer met karren overvol geladen met spullen voor de “rommelmarkt”.

Met mijn raam open, het was al behoorlijk warm, riep ik tegen de chauffeur van de andere auto: wat is er toch aan de hand? Ik kom geen meter verder…hij lachte luid, zette zijn afro muziek wat zachter én riep:

“ Don’t worry, this is Africa!” én draaide de knop weer op volumeknop weer op 10.

Ik lachte maar een beetje terug als een boerin met kiespijn én dacht: daar gaat mijn dagje Oranjezicht!

Na veel omwegen én nog meer “closed roads”, heb ik Fiona gebeld.

Ik kom er niet door en ik zit nu al meer dan een uur in de auto, ik probeer om weer de andere kant uit te rijden.

We besloten om elkaar te zien aan de Waterfront op “onze” plek.

Een klein half uurtje later was ik er. Fiona zat er al te blinken met een koffietje. Hoe had ze dat gedaan? De taxi was er sneller dan ik!

WO-WO’s als we zijn, besloten we om toch naar Oranjezicht te gaan, kost wat kost.

We willen nu eenmaal op de foto bij dat huis! Hét huis van Premier Helen Zille!

Dat is niet zomaar een locatie, hé. Bovendien wou ik de markt graag zien met al die fair trade, verse en lokale, unieke producten.

Het was net Midsommer in Zweden maar dan in Afrika!

Wat een gezellig sfeertje en hoe heerlijk relaxed…

Anderhalf uur later zat ik weer in de auto, had Fiona thuis afgezet want ze had een afspraak. Prima, want dan ga ik lekker naar huis…genieten van het zwembad want ik ben er nog niet 1x in geweest én mijn tijd hier is bijna om!

Nog geen 5 minuten later zie ik dat de carnavalsoptocht begonnen is…precies ter hoogte van de Bo-Kaap is de eerste groep gepasseerd. Verdorie, dacht ik…dat was toch morgen? We zouden dat na de kerk gaan doen op zondag, ik had Fiona meegevraagd want heb erover gelezen en het is een stukje cultuur dat je mee moeten maken als je hier bent! (kans=1/365 J) Bovendien is het normaal op 2/1 maar omdat het 2x is uitgesteld had ik dus weeral geluk!

Voor ik het wist stond mijn auto aan de kant, een parkeerplaats op dé hotspot van de optocht…hoe is het mogelijk! 40.000 mensen lopen er rond en ik kan gewoon voor de deur parkeren met mijn alfta! Ik ga mijn “poesiecatmobiel” missen als ik terug thuis ben!

(Heb Fiona het verhaal gedaan van Astrid Brian…want ze vroeg waarom ik hem zo noemde!)

Twee en een half uur heb ik in de hete zon gestaan! Wou minstens de helft van de 60 groepen zien, totdat mijn buurman, waar ik inmiddels mee aan t netwerken was, zei dat ik er dan om half elf ’s avonds nog zou staan!

Ze moeten 3 km afleggen, maar omdat de wegen gewoon open zijn, wordt er telkens 10 minuten verkeer doorgelaten voordat de volgende groep het grote kruispunt op de Bo-Kaap mag oversteken!

Heerlijk tempo…die Afrikanen! Maar de sfeer en mijn nieuw netwerkcontact maakt meer dan alles goed!

Ik had 5 groepen gezien toen dorst en plassen nog het enige was waar ik aan kon denken. Op naar de Waterfront. Nog wat rondgeslenterd en genoten van de heerlijke dag en het besef dat het de laatste keer is, tenminste deze reis, dat ik aan de Waterfront ben, toch wel één van mijn favoriete plekken.

Later op de middag was het lekker weer, niet te warm…geen wind dus besloot ik om op nog wat te eten op een zonovergoten terras met uitzicht op de Tafelberg!

Naast me zat een dame alleen, net zoals ik. We raakte aan de babbel én wat denk je?

Zij zit maandagavond in hetzelfde vliegtuig naar Londen als ik…ongelooflijk!

We bleven maar kletsen…

Er werden telefoonnummers en namen uitgewisseld én morgen gaan we online inchecken om onze stoel te reserveren, naast elkaar!

Mijn telefoon had hard gewerkt die middag om alle carnavalfratsen vast te leggen en

het werd, met 9% op mijn I-phone én de klok die 19.45 aangaf, hoogtijd om naar huis te gaan. Het begon al te schemeren én ik moet er niet aan denken dat ik met een kapotte band aan de kant sta in het donker zonder telefoon!

Ik ken geen enkel nummer van buiten…het enige wat je dan kunt doen is meerijden met een voorbijganger, toch? Hier moet ik nog iets op bedenken. J

20 minuten later draaide ik de sleutel in het hek voor de voordeur…en nog eens 5 minuten later, voordat ik alle poorten, sloten en deuren open had gedaan…was ik weer lekker thuis. Opnieuw een héél guest house voor mij alleen!

De piano stond er nog én ik kon het niet laten….

What an amazing crazy day!

Vandaag is het weer “ZON”-dag…of is het vandaag “ZIN”-dag….?

Voor mij is het eerst (be)ZIN-dag want om 9.30 wordt ik in de kerk verwacht voor de mis én dat wil ik voor geen geld missen, dus wekker zetten! De eerste keer in 2 weken! Daarna is het “ZON”-dag en gaan we lekker lunchen met alle vrienden en vrienden van vrienden van vrienden én netwerken en daarna?

Het zwembad in als er geen andere “plannen” opduiken!

Fijne “whatever”-dag!

Liefs,

Gemma

Meer foto's? kijk op het FB-pagina van HOMESTARS!