MISSION

Vandaag sluit mijn blog prachtig aan bij de internationale vrouwendag van gisteren waarbij ik vooral veel respect heb voor al de vrouwen die actief zijn in het Zuiden en zo proberen om het leven van vele andere vrouwen aangenamer te maken. Dank je wel!

HOMEST*RS is een missie! Een missie die véél energie geeft maar ook evenveel vraagt!

Deze week staat ons eerste event gepland én daar kijk ik écht naar uit!

Ondanks dat ik het heel erg spannend vind, moet het toch gaan gebeuren, hé!

De presentaties zijn klaar, de muziek is geregeld, hapjes en drankjes zijn besteld én de ondernemers zijn uitgenodigd!

De gastspreker is tevens mijn coach en zij geeft me de nodige support dus laat het maar gebeuren!

Als jij nog ondernemers kent die interesse hebben, ze zijn van harte welkom!

Volgende maandag volgt er een uitgebreid verslag én vertel ik jullie alles van A tot Z.

Vanuit Kaapstad kwam er goed en minder goed nieuws deze week.

Het goede nieuws is dat de v.z.w HOMEST*RS nu ook geregistreerd staat in Zuid-Afrika én dat we officieel onder die naam kunnen werken maar vooral kunnen samenwerken met het nachtcentrum en de school.

Dat deden we al in afwachting van de goedkeuring maar nu is het officieel!

Het was geen eenvoudige opdracht maar met de nodige doorzetting, de juiste mensen én wat geduld, is het nu bevestigd.

Nog even op de documenten wachten en dan kunnen we daarmee ook onze bankrekening openen in t Zuiden.

Dat zal t praktisch gezien, allemaal een stuk makkelijker maken! Het maakte me blij.

Het minder goede nieuws is dat Fiona haar hart gaat volgen….haar missie is GOMA!

Goma ligt in de DRC.

Ze heeft het me al vanaf dag 1 verteld maar toch hoopte ik stiekem dat zij de vrouw achter HOMEST*RS Kaapstad zou zijn.

En tot de dag dat ze vertrekt, 14 april, zal ze dat ook zijn!

Dat Fiona ook voor haar missie gaat, begrijp ik beter als geen ander.

Ze zit in een hele lastige situatie, familie en vrienden willen niet dat ze gaat en ze begrijpen het niet of nauwelijks. Ze gaat er als vrijwilliger werken bij een kerkgemeenschap en wil dolgraag vrouwen helpen die weduwe zijn geworden en met kinderen achterblijven zonder inkomsten, man of enige andere hulp en daarbovenop ook nog vaak verkrachtingen meemaken. Dit wordt zwaar...een héle zware opdracht maar het is haar missie.

Ik wéét hoe het voelt en het kan niet anders dan dat ik er alle respect en begrip voor heb en haar voor 100% steun!

Het is een missie….een missie die niet te stoppen is!

Dus er worden nieuwe plannen gekneed voor HOMEST*RS.

Het is duidelijk dat Fiona en ik bij elkaar horen, zij support mij, ik haar.

Zij heeft mij niet alleen de weg getoond in Kaapstad maar samen zijn we zo sterk en vullen elkaar zo goed aan dat het lijkt of we samen horen. Net een tweeling!

Daardoor ontstaan er veel grappige situaties! Het verhaal van de sokken bijvoorbeeld of zoals afgelopen vrijdag tijdens de mail en what’s app.

Ik kwam niet meer bij van het lachen en vond het gelijktijdig akelig eng op een bepaald moment.

Hoe kan dit nou, zij aan de andere kant én ik hier en toch……

Ze schrijft al jaren in een boekje én wat daarin allemaal staat? Je valt stijl achterover!

Zo heb ik ook een aantal typische gebeurtenissen en momenten op papier staan en als we die samen leggen? Klopt ons levensverhaal helemaal!

Zoveel overeenkomsten én aanvullingen... niet te geloven!

Fiona vertrekt dus binnenkort al naar “onze” volgende bestemming : GOMA!

Ze gaat er haar missie doen en tegelijkertijd….”netwerken” zei ik!

Volgens mijn eerste strategie en plan gaat HOMEST*RS eerst nog een project opstarten in Johannesburg! Daar zit Diandra te wachten tot we komen.

Maar het kan ook net zo goed andersom uitpakken, we zullen het zien!

Goma ligt in de Congo én Belgie heeft een sterke band met dat land.

Ook Fiona heeft een band met Belgie én ik met de Congo.

Als meisje van 11 schreef ik veel brieven naar een missionaris in de Congo.

Ik had een échte band met een pater uit Neerpelt die er jaren gewerkt heeft.

Alles had ik er voor over om hem, vanuit ons kleine dorpje, te helpen.

Ik verzamelde alle zilverfolie uit de chocoladerepen die ik maar kon vinden en stuurde alles op, tot ergenis van mijn ouders die steeds de portokosten moesten betalen.

Het moést want ze kregen er geld voor!

Ik vouwde ik weet niet hoeveel doosjes voor de 11.11.11 actie en ging die bij iedereen, deur aan deur, afgegeven om te sparen voor de Congo.

Overal waar een zwart hondje met schuddend hoofdje op de toonbank stond, had ik gezien én mijn mama kon daar niet wegkomen voordat ze er iets in had gestopt.

Vooral haar wekelijkse kappersbeurt bracht goed op!

Dat moést, vond ik… want de missionaris vertelde me steeds weer hoe arm die mensen waren en hoe rijk wij. Hij leerde mij hoe en waarom we moesten “delen”!

En als ik dat aan mijn mama vertelde, zwikte ze en zei ze dat ik gelijk had.

Er is tussen die tijd én nu heel veel gebeurd wat mijn denkvermogen, wat dat betreft althans, heeft doen krimpen.

Al die jaren heb ik andere kansen gekregen en dingen mogen doen waarvan ik op een heel ander vlak veel geleerd heb en natuurlijk ook dankbaar voor ben!

Ik ben wijzer geworden en heb leuke en verschillende ervaringen opgedaan.

Ervaring die ik nu kan toepassen om dat te doen waar mijn hart als meisje van 11 sneller voor ging kloppen.

Met de verandering van Fiona in t verschiet, weet ik wat te doen als ik in April weer een paar weken daar ben.

Gelukkig heb ik al een “netwerk-je” opgebouwd én er staan ook weer behoorlijk wat nieuwe afspraken op de agenda. Maar ik zal Fiona wél missen, dat is zeker!

Ik hoop dat de locatie waar ze precies zit, goed bereik heeft zodat we en af-en-toe kunnen chatten als ik in Kaapstad en zij in Goma zit!

En nu ik dit schrijf, vraag ik me af hoe mijn missionaris dat vroeger deed?

Geniet nog lekker na van die heerlijke eerste “lente-zon” van gisteren én voor de rest van deze week:

FOLLOW YOUR HEART!

Liefs,

Gemma