Deze week een wel hele persoonlijke blog.
De momenten waarop ik struggle.
Ze zijn er.
Het is belangrijk dat ik ze herken en erken.
Ik zit vast en het lijkt of ik niet beweeg.
Niet vooruit, niet achteruit.
Doel voor ogen, geen beweging.
Vertrouwen dat dit bij het geheel hoort.
Het is moeilijk.
Het is “van voorbijgaande aard” dus hou ik vol.
De dagen gaan langzaam.
Geen beweging, niet voor- of achteruit.
Soms ga ik op zoek.
Op zoek naar wat ik heb gemist.
Hoe doen anderen het?
Waar heb ik overheen gekeken?
Welke signalen wou ik niet zien....
Ik besef dat het geen zin heeft om te zoeken.
Er is geen concurrentie......er is alleen mezelf.
Waarom dit, waarom dat?
Die waarom vragen maken me moe.
Het heeft geen zin.
Het is zoals het is.
Alles heeft een reden...
Ik stop met me af te vragen waarom...
Er is geen antwoord.
Wat kan ik doen?
Wat zal ik doen?
Zal ik me laten meedeinen op de golven en vertrouwen?
Dan laat ik even de zeilen los...
Vertrouw op de wind en de golven...
Het geeft me rust om niet te moeten trekken.
Ik geniet en hou me goed vast.
Ik zorg dat ik stevig zit....
Laat maar komen wat komt....
Ik vertrouw.
Op mezelf en mijn missie.
Het pad is oneindig.
Ruimte om me heen helpt me te ademen.
Licht om me heen helpt me verlichten.
Liefde om me heen helpt me om van te houden.
Ik focus op wat anders.
Op iets leuks.
Ik verdoe gewoon wat tijd.
Het is oké.
Er komt beweging...
Ik voel het.
Niet te snel.
Wacht nog even.
Zalig om mijn tijd te verdoen.
Het geeft me inzicht.
Het brengt advies.
Het geeft signalen.
Het zet me terug op dreef.
Ik vertrouw de strijd én geef niet op.
Ze is nodig, die strijd.
Tot volg-en-de maan-dag,
Liefs, Gemma