Roes

Ik heb mijn roes uitgeslapen…geen roes van narcose, geen roes van alcohol of iets dergelijks, nee…mijn roes van geluk en dankbaarheid!

12 uur achter elkaar geslapen…wat een meevaller na weken van onregelmatigheid in mijn slaappatroon veroorzaakt door ongelooflijk veel reden.

Zoveel gebeurd, zoveel gedaan afgelopen week maar ik hou het deze blog maar op de dagen die mij het meest “geraakt” hebben.

Afgelopen vrijdag naar Skandaalkamp geweest nadat we een tussenstop hadden gepland in Du Noon. Da Noon is een township in de buurt van mijn huidige locatie.

Het gaat allemaal om hetzelfde: overleven met de middelen die er zijn zijn.

En toch zit er veel verschil in deze twee townships.

Du Noon lééft, Du Noon ademt, Du Noon is een community!

De met metaal of houten constructie gebouwde huisjes, stralen energie uit.

Nee, geen negatieve maar héle krachtige en positieve energie! Het bruist er.

De kinderen lachen, spelen en willen op de foto.

De braai staat er constant aan…de ene smiley na de andere gaat op het vuur.

Ik walg bij de gedachten en draai mijn hoofd. Ik kan geen foto maken en vraag Welna.

Een smiley is een heel schapenhoofd…voor die mensen hun dagelijks eten. De rest wordt verkocht.

Na een korte wandeling en een paar korte gesprekjes, verlaten we Du Noon.

De kinderen zwaaien me uit tot achter de bocht….wat een poppetjes!

Dat éne kleine meisje staat op mijn netvlies…voor altijd! Wauw.

Even later stappen we uit op het terrein van Skandaalkamp. Veel activiteit in de Sunshine school van Nikki. Kids lopen, huilen, trekken aan ons been en willen gepakt worden. Tranen worden gedroogd, snottebellen geveegd en even later verteld Renee, een nederlandse vrijwilligster van 24 me alles over het kamp en de school. Handig om het in eigen taal te horen. Zo krijg ik in ieder geval het hele verhaal mee van A tot Z.

In tegenstelling tot Du Noon voelt deze community niet fijn aan. Het voelt koud, geen of weinig positieve energie én logisch want de mensen die er wonen hebben hun oude locatie, met eigen gebouwde houten en metalen sjacks noodgedwongen moeten inruilen voor metalen prefab woningen, geschonken door de stad.

Ieder huisje heeft een paar ramen, een toilet en douche en 1 gootsteen met stromend koud water. Ook geen warm water voor de douches. Er staan electriciteitspalen maar weinigen hebben een inkomen om dat te betalen. En als ze al een inkomen hebben, kunnen ze zich een elektrisch vuur of koelkast of verwarming niet veroorloven.

Wie bedenkt zoiets eigenlijk en met welke reden, flitst het door mijn hoofd.

Het liefst zou ik gelijk alle huisjes voorzien van zonne energie maar ja, helaas heb ik daar de middelen ook niet voor. Soit, misschien heb ik connecties in die richting…die wat kunnen betekenen hierin.

Ik kan je verzekeren…het is nu oktober en dus lente in Zuid-Afrika en ik slaap hier in mijn appartement met de elektrische deken aan. En een aantal wollen dekens. De nachten en ook overdag kunnen nog ijzig koud zijn door de hevige westenwind.

Hoe overleven die mensen? In Godsnaam?

Nikki is druk met de voorbereiding van een groot verjaardagsfeest voor alle kinderen van deze community. Ze kijken er enorm naar uit want het wordt een echt feest!

Ondertussen neemt ze even de tijd om mij de dieren, het enige bezit van deze mensen te tonen en neemt een handvol sinaasappelen mee. Er rennen een aantal kinderen met ons mee en als ik zie hoe de varkens en de geiten overleven, breekt mijn hart. Arme dieren.

Geen fatsoenlijke ren, geen voederbakken, geen nachthokken, geen strooi…aaaaag…de kleine biggetjes beginnen vrolijk te spelen met een sinaasappel die voor hun veel te groot is en de staartjes kwispelen van opwinding. Tja….

Het is een tegenstrijdig land….even later kijk ik mijn ogen uit in een grote supermarkt waar het mooiste en lekkerste fruit, de verse groenten en de ooooh zo mooi gemarineerde satés liggen te pronken. Mega groot en ik heb nog nooit zo’n commerciële supermarkt gezien! Vreemde ervaring !

Ik laat alles een beetje zakken en ik ga kijken hoe en met welke middelen we het beste kunnen ondersteunen.

Zondag…naar deze keek ik ontzettend uit. Een dagje Weskus! Vroeg op en vroeg weg.

Francien pikt me op, we tanken de wagen vol en vertrekken richting Vredenburg. Vandaar uit zakken we terug af naar beneden…wauw! Wat een natuur, wat een prachtige plaatsen en wat een indrukwekkende kust heeft deze Westkust. Na heel wat stops en wauws…arriveren we via het prachtige Langebaan uiteindelijk in het Weskus nationaal park.

Adembenemend mooi…kilometers lang rijden we door het mooie fijnbos, zien we prachtige vogels, bokkies een een heel aantal struisvogels. Geen grotere dieren helaas maar wat is het mooi. Uiteindelijk komen we aan op het prachtigste stukje van het natuurreservaat….wauw…wauw! Een half uurtje hebben we genoten van de rust, de vogels, de lagune en…de stilte!

Amazing, tranen van puur geluk…wat ben ik gezegend om dit alles te mogen ervaren.

Een paar uurtjes later kruip ik erg moe maar zeer voldaan in mijn bedje om als een blok in slaap te vallen….12 uur later wordt ik voor t eerst weer wakker met een totale andere kijk op de westkust.

Vandaag veel afspraken! Alles bij mij in de buurt, op wandelafstand. De afspraken van vandaag willen graag naar me toekomen zodat ik geen auto hoef te huren, niemand hoef te charteren en ook niet uren in de Citybus te hoeven zitten. Zalig. Bovendien is het de eerste “warme” dag sinds mijn verblijf hier. Een beter tijdstip om aan “de beach” mijn meetings in te plannen, kon ik niet bedenken.

De ene volgde de andere op, ik wisselde wat van gelegenheden en zo arriveerde ik weer, netjes voor de deur afgezet, om half vijf mijn appartement.

Terwijl ik aan mijn blog begon, kwam de eigenaar gedag zeggen. Ze vertrekt voor 2 maanden naar Pretoria.

Even heerlijk gekletst en daarna alle Whatsappjes beantwoord.

Er zijn nieuwe plannen gesmeed om hier wat nieuws op te starten.

Het is nog net wat te vroeg om in detail te gaan maar dat komt.

En, ik heb naast Didier, nu een nieuwe trainer gevonden die ook in het nachtcentrum zal trainen en die gespecialiseerd wordt in het hele re-integratie traject van de daklozen.

Zij zal binnenkort ook opgeleid worden, net zoals Didier en hierdoor ook een inkomen ontvangen. Heerlijk hoe het mes steeds aan twee kanten snijdt.

Morgenvroeg staat er een ontbijt aan het strand gepland met een jonge dame die op e.a manier de aandacht trekt. Ze woont in een community en ik heb haar al een paar keer ontmoet. Ze is nog jong, wil studeren maar heeft niet het vertrouwen dat te kunnen terwijl alles op het tegendeel wijst. Ik hoop dat ik haar wat zelfvertrouwen kan geven en dat duwtje in de rug wat ze nodig heeft!

Dan wat papierwerk om in de middag én voor het eerst, de HOMESTARS-song te mogen beluisteren.

Whoop, whoop…alles op Zijn tijd, nooit te vroeg, nooit te laat maar precies op tijd!

Woensdag, donderdag en vrijdag is het niet alleen onze sussie-dag maar er staan ook veel afspraken gepland. Ik kijk er naar uit om Yolanda weer te zien en te kunnen bijpraten. Mijn laatste week zal snel voorbij zijn, lots to do!

Mooie sunset….en t wordt alweer donker!

Maan-dag groet,

Liefs,

Gemma